بهائیت، فرقه‌ای شعاری است که آرمانش «غارت و نابودیِ» کسانی است که به این فرقه اعتقاد ندارند، از این رو با مسلمانان به ویژه شیعیان (که باب و بهاء از محل زندگی آنان سر بر آوردند) بیشترین دشمنی و خصومت را دارند.
در این نوشتار به گوشه ای از کینه سران بابیت و بهائیت نسبت به شیعیان و علمای اسلامی اشاره می‌کنیم: علی محمد شیرازی (باب) می‌نویسد: «گرفتن اموال کسانی که به این فرقه ایمان ندارند، واجب است.»۱ همچنین می‌نویسد: «بر هر پادشاهی که در این فرقه به سلطنت می‌رسد واجب است یک نفر غیر مؤمن (غیر بابی) را بر روی زمین زنده نگذارد و همچنین این حکم برای همه پیروان واجب است.»۲ در جای دیگر نیز فرمان می‌دهد: «تمام مشرکین را بکشید و زمین را از ایشان پاک نمایید.»۳
حسین علی نوری (بهاء) نیز درباره شیعیان می‌گوید: «همه شیعیان مشرک هستند.»۴ او به پیروانش دستور می‌دهد: «آتش سوزان باشید به دشمنان من و آب رحمت باشید به دوستان من.»۵
هویت سران این فرقه زمانی آشکار می‌‍‌شود که سران بهائیت، دشمنی خود با علمای شیعه را بر صحیفه اوراق و الواح می‌ریزند. الواح پیشوایان بهائیت (حسین علی نوری و عباس افندی) علیه چهره‌های برجسته روحانیت در عصر قاجار در تاریخ ثبت شده است؛ برای نمونه می‌توان لوح حسین علی نوری، مشهور به «ابن الذئب» را نام برد.
حسین علی در این لوح، آقا نجفی را -که پدر بر پدر، مجتهد و صاحب رساله بوده است- فرزند گرگ می‌خواند. او ضمن توهین ها و هتاکی‌های خود به او، از علمای ایران به عنوان «ابرهای تیره و مظاهر ظنون و اوهام» یاد کرده که مانع تابش «آفتاب عدل» بر افق ایران می‌شوند.۶
حسین علی در لوح دیگری به مرحوم صاحب جواهر -که امام خمینی (ره) او را نماد فقاهت شیعه می‌شمارد- می‌نویسد: «شیخی را که به (محمد قبل از حسن) موسوم است یاد کنید. او از اعلم علمای عصر خود است. هنگامی که حق ظاهر شد او و امثال او از آن اعراض کردند و کسانی که گندم و جو پاک می‌کردند، به سوی خدا اقبال کردند… ای گروه علماء، به خدا پناه ببرید و خودتان را حجاب میان من و خلق من قرار ندهید… ای گروه علماء، بر حذر باشید که سبب اختلاف در اطراف شوید. چنان که در ابتدای امر (ابتدای ظهور باب و بهاء) علت اعراض (دوری مردم) شدید.»۷
همچنین می‌گوید: «بگو ای گروه علماء، آیا صدای قلم اعلای مرا نمی‌شنوید و این خورشید تابان از افق ابهی را نمی‌بینید؟ تا چه وقت بر بتهای هواهای خود معتکف می باشید؟ اوهام را رها کنید و رو به خدای مولای قدیم خود (بهاء) بیاورید.۸
عباس افندی نیز راجع به علمای ایران می‌نویسد: «اینها عالم نیستند، زندیقند…».۹
گذشته از ادعاهای پی در پی حسین علی نوری، مبنی بر الوهیت خود و اینکه همگان را به سوی خود فرا می‌خواند، به روشنی خواندیم که سران بابیت و بهائیت، هیچ مخالفی را تحمل نکرده و پیوسته مخالفان را اعم از عالم و … دشنام داده و کافر خوانده و دستور به نیست و نابودیش داده‌اند.
پانوشت:
۱. بیان فارسی، ص ۱۵۷.
۲. پیشین، ص ۲۶۲.
۳. تفسیر سوره یوسف.
۴. رحیق مختوم، ج ۱، ص ۵۹۵.
۵. ادعیه محبوب میرزا حسین علی، ص ۱۹۶.
۶. مائده آسمانی، ج ۹، ص ۳۲ – ۳۳.
۷. تاریخ جامع بهائیت، ص ۵۱۲ – ۵۱۳.
۸. پیشین، ص ۴۷۵.
۹. خاطران صبحی، ملاقات عبد البهاء.
شیوه تبلیغ بهاییان در ایران